Hazır doğum iznim bitmişken bu yazıyı yazmak farz oldu. Bebeğim 3. Ayını bitirince hemen hop işe dediler ama ben gidemiyorum ...
Kızım gündüzleri 3 saatte bir emiyor, mama ya da başka bişe vermiyorum.
Beni gördüğü an uykudan yeni uyanmış olsa bile gözleri parlıyor.
Babasına ayrı,bana ayrı gülüyor.
Herkese gülümserken bana kahkahalar atıyor.
Bazen uykusunda korkup, ağlayarak uyanıyor.
Elini tutunca sakinleşiyor.
Şimdi bu kuzu bu kadar bilinçlenip etrafındaki olayları bu kadar algılamaya başlamışken uyanınca ben olmazsam yanında napar?
Hamileliğimden bugüne kadar hep "6. Ayını doldurunca işe başlarım ben" derdim. İşimde çok eğlenemesem de yine de hergün evden hazırlanıp çıkmak farklı bişeydir,farklı yüzler görüp başka sohbetler etmek farklı bişeydir benim için. Hem ne kadar izni uzatırsam o kadar ayrılması güç olacaktı bunun da bilincindeydim. Hele 1 sene izin kullananları hiç anlamazdım, resmen onlar benim gözümde "buldumcuk " ve "bağımlı"lardı.
Gel gör ki ben şimdi kreşe kadar yanında olayım istiyorum!
Ben işe başlayınca bebeğime babaanne bakacak, yani öyle bakıcıya da bırakmıcam ama diyorum ya uyandığında ben olamıcam yanında.
İlk defa keşfedeceği bir çok şeyi ben yanında yokken yapıcak.
Belki çok ağlayıp beni isticek,belki hiç ağlamıcak.
Ben o büzdüğü alt dudağına kıyamaz içim parçalanırken o uyanınca ya beni isterse?
Ben onun bakışlarından ne istediğini çok iyi anlarken kimse benim gibi şıp diye anlayamayacak ve böylelikle kızım istekleri anlaşılamadığı için çok yorulacak.
Bi taraftan boşver parasını, işini, kullan ücretsiz izin, kıs masrafları, çocuğunun bugünleri geri gelmicek,sen hep yanında ol diyorum, diğer taraftan da işi aşırı duygusallığa vurma seda, ne kadar uzatırsan o kadar zor ayrılırsın,başla işe , ev de yakın, süt iznin de var, hem kariyerini de unutma, gider gelirsin diyorum...
Ama gel gör ki çok kararsız, mutsuz, bağımlı ve de buldumcuğum!
Destek ve öneriye ihtiyacım var:(
Sevgiler sevgiler...
Sd
