Irmak henüz 6. Ayını doldurmamışken işe başlama kararı aldım. Evet kendim kaşındım ve evet aslında hiç ağlayıp zırlamaya hakkım yok.
Bundan önce 2 yarımşar gün de işe gitmişliğim var ama sanırım o zaman eve dönüp ertesi gün işe gitmeyeceğimi biliyordum.
Bu sabah Irmak 6:30'da mızırdanmaya başlayınca ben battaniyemi alıp onun odasına sıvıştım. Üzüntüden artık zaten uykum kaçmıştı. Gık dese başında bittim. En son 7'de demir ilacını verip kollarıma aldım. Uyandı. Yatağımıza götürdüm yarım saat oynaştık. İşte o an sanki ondan asırlarca uzak kalacakmışım gibi hissettim. Öptüm de öptüm. Kalktım makyaj yaptım tekrar öptüm. Üstümü giyindim tekrar öptüm. Emzirdim kokusunu içime çektim.
"Aman öğlen gelicem zaten" edalarıyla salına salına arabaya bindim, müziği açtım, gözlüğü taktım,"seda abartma, hem kafan dağılacak biraz öyle düşünme, hem 3'te çıkacaksın, hem sen öyle bebeğine bağımlı zırlak annelerden değilsin!!!" artisliğinde ofise gittim , gittim ama ...
Biraz laklaktan sonra odaya geçince sürekli saate bakar oldum. Saat öğlene yaklaştıkça kalbim hızla atmaya başladı. Hayır bildiğin heyecanlanıyordum ! Zamanında babasıyla buluşurken bi böyle heyecanlandım şimdi de kızını görücem diye...
Öğlen babaannemizin ziline bastım ama içimden "nolur uyanmış olsun" diye dua ediyorum.
Odaya girdim bizimki babaannenin kucağında. Beni gördü, ayaklandı, heyecanlandı,üzerime atıldı,kucağıma aldım, iki eliyle saçlarıma yapışıp yüzümü yalamaya başladı. İşte o ana kadar içimde sakladığım göz yaşlarımı artık tutamaz oldum. Bir taraftan Irmaga sarılırken diğer taraftan babaannemize sarılıp iyi ki sen varsın diye ona teşekkür ettim.
Benim bugün Irmak babaannesinde olduğu için gözüm hiç arkada kalmadı. Sadece her gün beraber olduğumuzdan onu çok özledim. Bi taraftan da benim annem burda değilse bile iyi ki kayınvalidem burada diye şükür ettim. Tabi ki onlar da olmasaydı ya da bakamayacak durumda olsalardı bakıcıya bırakacaktık biz de, ama diyorum ya şükürler olsun.
Bebeğini bakıcıya bırakacak herkese kolaylık diliyorum. Ve bence bebeğinizi ne kadar küçük bırakırsanız sizin için alışması daha kolay olacaktır diye düşünüyorum. Büyüdükçe, sizi tanıyıp bildikçe,peşinize ağlayıp,sizi hiç bırakmak istemeyecektir. Diye düşünüyorum??? Siz ne dersiniz?
Şu an bu postu hazırlarken Irmak uyuyor,ve ben onu deliler gibi özlüyorum...sanırım bu annelik delilik.
Beni ve Irmağı instagramda "pudisse" olarak takipleyebilirsiniz..
Sevgiler sevgiler
Sd
4 yorum:
Canım yaa kıyamam ben sizeee.. kızım bebişi olmayan benim bile boğazım dügümlendi:( Sükür ki kayınvaliden var.
bebeği olmayan senin de bi an evvel bebeği olsun bence:)
Baslıga aldirmadan tiklayip okumaya başladım. Sonuc aglak yeni anne. Bir an Derin i bırakıp ders anlatmaya çalıştığımı düşündüm,en iyisi hiç dusunmeyeyim. Çok zor bi karar vermissin.bence her türlü cok üzücü yaşı ne olursa olsun.
evet gerekten zor bi karar ama, sanırım kendim adıma en dogru kararı aldım. günde bir kaç saat ofiste olmak ikimiz için de çok zor olmasa gerek,hem sen de aglama kıyamam :)
Yorum Gönder